There is one question which I‘m sure you asked yourself at least once: “What’s the meaning of life?“ Just a year ago, at 28, I was obsessed with this question. It wasn‘t the first time I was asking this to myself. …

Kadıköy’de buluyorum kendimi. Rıhtım’da, ucuz barların olduğu, bildiğim bir sokakta. Etraf bomboş. Sokağa çıkma yasağı var sanki. Ama bu daha ziyade karartma. Hiçbir evde ışık yok. Sabaha karşı olsa gerek. Saati bilmiyorum. Dışarıda bir tek biz varız ve beni en çok korkutan bu. Beşiktaş vapurunun oralara doğru koşturuyoruz. Kolundan kuvvetlice…

Camın kenarından akşamdan hazırladığı üniformasını aldı. Her akşam tuvaletinin lavabosunda yıkayıp kuruması için astığı Münih maratonu tişörtü. Tişörtü bir gün çalışırken yerde bulmuştu. İlk o akşam yıkamış, bir daha da sektirmemişti hiç. Haftasonları dahil. Aslında ne koşuya ilgisi vardı ne de ayıracak vakti. Bolca yürüyordu zaten işi gereği. Sporla işi…

Düzlüğe çıkmanın, yolun sonunu görmenin verdiği rahatlıkla, işgal kuvvetleri daha vücudumu tam terketmiş olmasalar bile, artık geriye dönüşün giderek uzak görünmesinden, bir normale dönüş heyecanı kapladı içimi. Boğaz ağrımın başlamasından bugüne sadece bir hafta geçti ama bu sürede kurallar yeniden yazıldı, öncelikler yeniden sıralandı ve hayati olmayan her şey rafa…

Evimin olağan temizliğini yaparken çoğunlukla olduğu gibi en son mutfağa girdim. Elektrik süpürgemin pil göstergesi elimi çabuk tutmam gerektiğinin sinyalini veriyordu. Şarjlı süpürge ile temizlik yapmak ve ay başında maaş yatması çok benzer şeyler aslında; iki durumda da başta temelsiz bir cömertlik, sonlarda ise telaş ve güvensizlik. Süpürgem mutfağımın karanlık…

Sadece iki gündür kesintisiz yağıyor yağmur ama hissedilen iki hafta. Dün pazardı. Dışarıda ne olduğunu pek umursamadım. Bugünse evde yağmurun camlara vuruşunu dinledim bolca. Toplantıdaysam kulaklığımın altında, gürültülerin ardında, yemek yapıyorsam mutfak camında, salondaysam yatarak çalıştığım kanepemin yanında batıya bakan camında. Hızlı yağdı, yavaşladı, sert vurdu, yumuşadı, durur gibi oldu…

Açık camdan sızan kuş seslerine ve göz kapaklarımı zorlayan gün ışığına daha fazla karşı koyamadım ve uyandım. Puslu bir pazar sabahı. Ama pus yanıltmasın, haziranın 14'ü bugün. Camdaki su damlacıkları ile dün gece yatmadan başlamış fırtına kafamda birleşince bereketli bir gece gözümde canlandı. Bir süre tavana baktıktan ve uyanmak istediğimden…

‘Olmaz Öyle Saçma Tarih’ programından tanıyacağınız Emrah Safa Gürkan’ın ‘Öğrenmeyi öğrenmek’ adlı TED konuşmasını izledim geçen gün. Konuşmanın başlarında “burç yok, büyü yok, reiki yok…” diyor. Reiki ve burçlara inanan biri olarak çok canımı sıktı tabi bu. Hatta bir akademisyen olarak inanç sayılabilecek şeyler hakkında bu kadar iddialı konuşmasına kızdım…

Bugün bir aydınlanma yaşadım. Yani, ne kadar aydınlanma denebilirse artık. Günün ikinci ve son kahvesini içerken farkettim ki kahveyi uyarıcılığı için içmeyi bırakalı çok olmuş. Her sabah istisnasız bir kahve içiyorum ama bilmiyorum kafein mi içirtiyor tadı mı. Daha çok işe başlamamı kolaylaştıran, hak edilmemiş bir mükafat sanki. Kolay soğuyan…